घरी परतताना उगाचच एक विचाराने मनातच घर केल, quickly च्या कोपऱ्यावर आपसूक माझी वाट बघणार कुणी थांबल असेल तर ? i felt a light breeze of happiness even thinking about that .
घरी परतण्याचा उद्देश सार्थक झाला असता ।
छोटे छोटे असे क्षण मिळाले तर मोठ्या आनंदाची पर्व कुणाला ।
तो आवेग आठवतो मुंबई च्या airport वर इतक्या दिवसांनी भारतात पुढचे ४० दिवस सुखाचे जाणार याही पेक्षा दारावर आई उभी असेल या विचाराने आलेला …
आईला घट्ट मिठी मारून सांगू पाहत होते आनंद झालाय ।पन तिला ते माझ्या मिठी आधी माझ्या पळत येण्या वरूनच कलाल असाव ।
कुणीतरी घ्यायला याव इतकी लहान मी राहिले नाही , पण कुणी असेलच तर रिकाम्या रस्त्याकडे शून्यात बघत जाण्यापेक्षा तो एक क्षणिक आश्चर्याचा धक्का मला जास्त आवडेल ।
Austin ला जातानाही पेक्षा जेंव्हा san jose मध्ये परतले तेंव्हा कुणीच airport वर नव्हत याचा त्रासाच झाला … अक्षय ने तास ऑफर केलेला पण उगीच आव आणून मी येईन एकटी अस बोलले … तेंव्हा झालेली तगमग बघत मी ठरवलं कुणीतरी airport वर घ्यायाला येणार पाहिजेच …
कारण खूप अनपेक्षित मिळालेल्या आपल्यांच्या त्या घट्ट मिठीचा आनंद काही वेगळाच आणि आवेगही
No comments:
Post a Comment