The Proposal

तो खिडकीतून बाहेर चालेल्या गोंधळाकडे बघत होता.
आज होळी आणि त्याचे सगळे गल्ली मते लाकड जमवण्यात आणि बाकीच्या तयारीत लागलेले.सगळाच गोंधळ  होता.
एरवी तोही त्या गरड्यात मिसळून गेला असता.पण आजचा दिवस वेगळा त्याच लक्षा या कशातच लागेना.हाताची थरथर, मनातली ओढ कुणाला दिसत नव्हती.
पण तो हा एक ना एक क्षण जगात होता त्याचा आनंद घेत होता.
पुढे काय होईल नाही माहीत पण ही excitment त्याला जगून घ्यायची होती.
त्याच थरतरत्या हाताने त्याने तिला msg टाकला .
"Want to show you a damn good place; will you meet me at 6:45 pm?"
त्याने पाठवला खरा पण तिचा reply येईपर्यंत तो अस्वस्थ झला.ती आलीच नाही तर?
तर मग दुसरा काही बघव लागणार .पुन्हा सगळ व्यवस्थित आखव लागणार.हूस्श
अवघड आहे.आज मनाचा हिय्या करून सगळ करतो आहे .उद्या पुन्हा अशीच हिंमत कुठून आणू?
पण नशीबाने तिचा लगेच msg आला "ok!! Sure".
आर्धी बाजी जिंकल्यागत तो खुश झला.पण आता खार तर कसोटी होती त्याची.
एकदा घड्याळाकडे नजर फिरवली , आणि मनाशी काहीतरी ठरवून तो घराबाहेर पडला.
भीती काही कमी झॅलेली नव्हती. बाहेरच्या गार हवेने जरा कुठे बर वाटल.
ठरलेल्या दुकानात ठरलेल समान घेतल. आणि तो त्या स्पेशल जागेसाठी निघाला.
पोचेपर्यंत सुन्न झाल होत डोक.तशे विचारही."ती लेट आली तर? सगळ ठरवला तर गडबड होईल , किंवा ती आलीच नाही तर?" जाऊ दे म्हणत सगळे negative विचार वार्‍यवर भिरकावले आणि तो कामाला लागला .
तसा तिचा msg आलाच "Where are you? m waiting at the mall" .
तो तिथून उठला तशी ती त्याला दिसलीच. त्याचीच वाट बघत होती.
त्याने स्वतःचे केस आवरले . जरा शर्ट नीट केला. तिच्या आवडीचा शर्ट घातलेला त्याने. तसा तो नेहमीच स्मार्ट
दिसतो. पण आजची गोष्ट्च वेगळी.
तिनेही मस्त गुलाबी रंगाचा पंजाबी घातलेला. तसे त्याला faint color चे कपडे आवडत नव्हते पण आज ती खूपच गोड दिसत होती.
त्याने हेरल होता पुढच्या १५ min मध्ये सगळच बदलणार होत .
त्याला तिच्या नजरेला नजर्ही देता येईना. तो फक्त हसला. आणि विषय काढायचा म्हणून उगीच म्हणाला
"अजून उशिरा यायचा न , मग आपण अंधार बघितला असता?"
तिनेही तशीच उडवत खोट्या रागाने "गप रे वेळेत आलेय मी काही बोलायचं नाही ".
तो पुढे काहीच बोलला नाही. नेहमीपेक्षा खूपच शांत आहे हे तिला जाणवल .
तिने तसा आढावा घायचा प्रयत्न केला पण त्याने सारवासवर केलीच.
ती पोचली तेंव्हा ती किंचाललीच "तुला ही जागा भेटलीच कशी .किती भारी आहे!!!"
लांबच लांब पसरलेल्या शेताच्या टोकाला अस्ताला जाणारा सुर्य बघत ती रमली .
आणि तिला तो कधी तिच्यामागून निसटला ते कळलही नाही.
ढगांवर विखुरलेला किरणांची मजा घेत ती तशीच बसून राहिली.
सुर्य गेला आणि त्याची जागा अंधारने घेतली.एव्हाना तिच्या लक्षात आल की तो गायब आहे.
तिने इकडे तिकडे पाहणार तितक्यात एक हात तिच्या डोळ्यांवर आला.
तशी ती दचकली. खूप घाबरली .
तो हळूच तिच्या कानात बोलला "मीच आहे"
"काय चाललाय हे?" तिने त्याच्या हाताच्या विळख्यातून सुटण्याचा प्रयत्न केला.
"जरा शांत राहशील एक गंमत दाखवायची आहे" तो खूप हलू बोलत होता.
त्याचा वाढलेला श्वास तिलाही जाणवत होता.डोळ्यांवरून त्याने हात उचलला.पण तो मगेच उभा होता.बंद डोळे
पूर्णपणे घडण्यास 2-3 सेकंद लागले.
पण पुढे जे पहिले त्याने ती 2 पावल मगेच सराकाली ...
तिला विश्वासच बसेना ...
त्या काळोखात पेटलेल्या त्या असंख्या मेणबत्त्या.
पण त्याना एक वेगळाच आकार दिला गेलेला .."Luv u Savri"
ती जागचीच खिळली.तिने एक कटाक्षा टाकला.
तो तिच्याकडेच बघत होता..
त्या मेणबत्त्यणी लिहिलेला msg त्याच्या डोळ्यांत तरळत होता..
तिच्या डोळ्यांतून एक थेंब निसाटला तशी ती धावत जाऊन त्याच्या गळ्यात पडली.किती वेळ ते दोघ तसे मिठितच होते त्यानाही कळल नाही..
एकमेकांच्या हातात हात आणि विचारांत गुर्फटलेले ते दोघ वार्‍यवर हळणार्‍या त्या मेणबत्त्यांकडे बघत होते.
कुणीच काही बोलल नाही.
कदाचित क्कुणाला काही बोलायची गरजच वाटली नाही..
आता फक्त मेणबत्त्यांच्या वर पसरलेला निळशार आभाळ आणि त्यातल्या चांदण्यांना पाहयाच होत....




पौर्णिमा ....