भर उन्हाळ्याची संध्याकाळ..रूक्ष पण थोडीस थंड वारा वाहत होता…डेक्कन च्या बस stop वर थांबले होते .
एका वर्षापूर्वी माळवाडीच्या बस मधे चढाण्यासाठी धडपड कॅरणारी मी आता कोथरूड कर झाले त्यामुळेकसली घाई नव्हती..आरामात headphones घालून गाण्यांचा आणि त्यसावे वार्याचीही मजा घेत होते.साधारण 9:20 ची वेळ..
जास्त गर्दी नव्हती ..आणि आसपास काय घडताय याची मला फिकिरही नव्हती..
मान डोलावत JM road sideने बस दिसण्याची वाट बघत होते.
अखेर “दिल को तुमसे प्यार हुआ “ गाण्याच्या तालावर मी बसमध्ये चढले..(कुणाला कळत नसत,आसपासही सगळ शांतच असत पण गाणे ऐकताना life च्या प्रत्येक moment ला एक background music मिळत .आणि प्रत्येक क्षण मग special वाटायला लागतो)
खिडकीची सीट न मिळाल्याने खट्टू झाले खरी पण तरी गाण्याने आणि खिडकीतून येणार्‍या अर्धवट झुळुकांनीमन शांत झाल होत…
आता गाणही बदललं आणि तालही ..
SNDT जवळ पोहोचत अलेलो.. आणि इतका वेळ जिच्याकडे लक्षही गेल नाही अशी एक अनोळखी मुलगीमझयाबाजुला बसून मझयशी काहीतरी बोलायचा प्रयत्न करत होती..
“वारजे फाट्याला जायला कुठे उतराव लागेल?”
एव्हाना मला कळून चुकलेल ती चुक्कीच्या गाडीत बसली आहे.
“इथे SNDT स्टॉपला उतर, तिथून तुला दुसरी बस मिळेल किंवा ऑटो ने गेलिस तर 60-70 लागतील.”
“नक्की इथेच ना का मी कोथरूड stand ला उतरू?”
“नाही ग ही बस कोथरूड डेपो कडे जाणार आहे तुला इथेच उतराव लागेल”
ती घाबरली आहे हे स्पष्ट कळत होत आणि आत्ताच रडली असावी कारण तिचे डोळे लालसर वाटत होते .
“घाबरू नको पुढच्या स्टॉपला उतर आणि ऑटो/बस घे”
ती लगबगीने दारापाशी गेली आणि उतरलीच नाही.मला कळलच नाही का?
मी तिच्याकडे बघत राहीले .उठून जाऊन तिला सांगाव वाटल की मागेच उतरायच होत तुला ..पणमाणसांच्या गरद्यात झेपलच नाही आणि थोडासा आलास पण आला .
तिने एकदा वळून पाहील ..तिच्या डोळ्यांत एक विश्वास होता की ही आपल्याला बरोबर सांगत आहे..
मी तिला उतरायचा इशारा केला आणि उलट्या दिशेने चालत जायाला संगितल..
तिने ते एकल नसाव …
ती उतरली आणि शेवटच मी तिला ऑटोवाल्याशी बोलताना पाहील.
ती दाराशी उतरण्यासाठी उभी होती तेंव्हा सरलेल्या 20seconds मध्ये माझया डोक्यात असंख्या प्रश्नघोंगावले..
मी हिचा mobile number घ्यायला पाहिजे होता.. तिला नीट रस्ता सांगितला असता …मीदेखील अशीचघाबरले होते एकदा First year मधे….ती जाईल ना व्यवस्थित?... मी समोर जाऊन तिला नीट सांगायलापाहिजे का?
मी उतरून तिला मदत करू का?.. तिच्याकडे औटोसाठी पैसे असतील? एवढ्या रात्री ती एकटी वरजेला काजातेय?..पुण्यात नवीन असेल का?... माझयामुळे कदाचित ती या स्टॉप ला उतरली आणि तिला काळचनाही वारजे दुसर्याच दिशेला आहे तर??..
मीच बिथरले होते पण तोपर्यंत वेळ निघून गेलेली.
घरी पोहोन्चेपर्यंत माझया डोक्यात तेच विचार सुरू होते..
ती नीट पोहोचली हे कळायचा एक तरी मार्ग असतात तर बर झाल असत
मी तिचा mobile number खरच घ्यायला पाहिजे होता..
कालांतराने वेळेच्या आणि कांमाच्या भरात मी विसरून गेले तिच्याबद्दल..
दुसऱ्या दिवशी नेहमीसारखीच एक सकाळ उजाडली..
चहाचा कप हातात घेऊन देशाला नाव ठेवयसठी पेपर उचलला..
स्पेशल कोथरूड पुरवणी काढली …
खड्डे ,नवीन रस्ते आणि कुठल्या तर नेत्यांचे वाढदिवस या बातम्यांच्या गर्दीतून माझं लक्ष उडाल तेकोपर्‍यातल्या चौकनी बातमी कडे ..
कुणीतरी खडकन चपराक मरवी आणि डोळ्यांसमोर अंधारी यावी तसाच काहीस झाल मला.
एका क्षणात काळ रात्रीचा किस्सा झरझर डोळ्यांससमोरून वाहून गेला…
मी सावरले फोटो वगैरे काही दिलाय का या शोधत..
ही तीच मुलगी नसावी अशी मनोमन प्रार्थना करत होते.
नव्हताच तो तिथे.. मे वर्तमान पत्राच्या ऑफीस मधे कॉल केला.
त्याना त्या मुलीबद्दल अधिक माहिती विचारायला ..पण confidentiality च्या नावाखाली त्यानी मलातसूभरह माहिती पुरवली नाही..
मी अस्वस्थ झाले
मझयाकडे तिचा नंबर नव्हता याचा पश्चात्ताप होत होता ..
तेंव्हा मला आठवले ते तिचे डोळे.. किती भीती होती त्यात… मदतीसाठी आतुरलेले…
आणि तिचे ते थरथरते शब्द “नक्की इथेच उतरायचं ना?”
मनात विचार आला ,बातमी मधली मुलगी हीच असेल तर त्या 20 seconds मध्ये यापैकी काही मी बदलूशकले असते?
पौर्णिमा ...
No comments:
Post a Comment