फूल....

तिसरी चौथी मधे ज्याने मोतीला (my pet.) लपयला जागा दिली आणि दसर्‍याला गाड्यांच्या हारासाठी माळलागेलेला झेंडूचा मोहर..

कर्वे संस्था .वर संध्याकाळी वेचून वेणीत खोवलेली चाफ्याची माळ.

कर्वे पुतळ्यजवळच्या महादेव मंदिराबहेर बसणार्‍या काकूंकडे मागून घेतलेला मूठभर निशिगंध ...

अक्खी मूठ त्याच्या सुंदर वासने भरून जाई.

यशवंतराव सभागृहला नाटकाच्या वेळी मिळणारा मोगर्याचा हार .

तो मालण्यापेक्षा मनात त्याचा दारावळ साठवण्याची धडपड.

आजोळी अंगणातला बहरूं आलेला परिजतक, त्याला पहाटे गद्गद हलवला ना की ती एवलुशी आणि नाजूकफूल

टप टप खाली पडायची आणि पूर्ण अंगणात पसरलेला त्याचा घमघमाट ..

दिवाळीला रांगोळी सजवण्यासाठी वापरलेल्या शेवंतीचे विविध रंग..

INFY च्या रस्त्यांवरून फिरताना जाता जाता हाताला लगणारी ती  रंगीबेरंगी छोटी नाजूक घाणेरीची  फुले

वेद भवन बाहेर पडलेल्या कुन्दाचा बहर उचलण्याची केलेली धडपड .

आणि माझ्या book मधे आठवणीने जपून ठेवलेला सुकलेल्या गुलाबाची कळी .. लालसर पण सुकून काळवंडलेली

अशी कित्येक फुले आणि अश्या कित्येक आठवणी..

प्रश्न हाच पडतो आठवणी साठतात , त्या सुगंधची भावनाही साठते.

पण श्वासामधे भरलेला तो सुगंध कसा साठवणार?

पौर्णिमा ...