The Proposal

तो खिडकीतून बाहेर चालेल्या गोंधळाकडे बघत होता.
आज होळी आणि त्याचे सगळे गल्ली मते लाकड जमवण्यात आणि बाकीच्या तयारीत लागलेले.सगळाच गोंधळ  होता.
एरवी तोही त्या गरड्यात मिसळून गेला असता.पण आजचा दिवस वेगळा त्याच लक्षा या कशातच लागेना.हाताची थरथर, मनातली ओढ कुणाला दिसत नव्हती.
पण तो हा एक ना एक क्षण जगात होता त्याचा आनंद घेत होता.
पुढे काय होईल नाही माहीत पण ही excitment त्याला जगून घ्यायची होती.
त्याच थरतरत्या हाताने त्याने तिला msg टाकला .
"Want to show you a damn good place; will you meet me at 6:45 pm?"
त्याने पाठवला खरा पण तिचा reply येईपर्यंत तो अस्वस्थ झला.ती आलीच नाही तर?
तर मग दुसरा काही बघव लागणार .पुन्हा सगळ व्यवस्थित आखव लागणार.हूस्श
अवघड आहे.आज मनाचा हिय्या करून सगळ करतो आहे .उद्या पुन्हा अशीच हिंमत कुठून आणू?
पण नशीबाने तिचा लगेच msg आला "ok!! Sure".
आर्धी बाजी जिंकल्यागत तो खुश झला.पण आता खार तर कसोटी होती त्याची.
एकदा घड्याळाकडे नजर फिरवली , आणि मनाशी काहीतरी ठरवून तो घराबाहेर पडला.
भीती काही कमी झॅलेली नव्हती. बाहेरच्या गार हवेने जरा कुठे बर वाटल.
ठरलेल्या दुकानात ठरलेल समान घेतल. आणि तो त्या स्पेशल जागेसाठी निघाला.
पोचेपर्यंत सुन्न झाल होत डोक.तशे विचारही."ती लेट आली तर? सगळ ठरवला तर गडबड होईल , किंवा ती आलीच नाही तर?" जाऊ दे म्हणत सगळे negative विचार वार्‍यवर भिरकावले आणि तो कामाला लागला .
तसा तिचा msg आलाच "Where are you? m waiting at the mall" .
तो तिथून उठला तशी ती त्याला दिसलीच. त्याचीच वाट बघत होती.
त्याने स्वतःचे केस आवरले . जरा शर्ट नीट केला. तिच्या आवडीचा शर्ट घातलेला त्याने. तसा तो नेहमीच स्मार्ट
दिसतो. पण आजची गोष्ट्च वेगळी.
तिनेही मस्त गुलाबी रंगाचा पंजाबी घातलेला. तसे त्याला faint color चे कपडे आवडत नव्हते पण आज ती खूपच गोड दिसत होती.
त्याने हेरल होता पुढच्या १५ min मध्ये सगळच बदलणार होत .
त्याला तिच्या नजरेला नजर्ही देता येईना. तो फक्त हसला. आणि विषय काढायचा म्हणून उगीच म्हणाला
"अजून उशिरा यायचा न , मग आपण अंधार बघितला असता?"
तिनेही तशीच उडवत खोट्या रागाने "गप रे वेळेत आलेय मी काही बोलायचं नाही ".
तो पुढे काहीच बोलला नाही. नेहमीपेक्षा खूपच शांत आहे हे तिला जाणवल .
तिने तसा आढावा घायचा प्रयत्न केला पण त्याने सारवासवर केलीच.
ती पोचली तेंव्हा ती किंचाललीच "तुला ही जागा भेटलीच कशी .किती भारी आहे!!!"
लांबच लांब पसरलेल्या शेताच्या टोकाला अस्ताला जाणारा सुर्य बघत ती रमली .
आणि तिला तो कधी तिच्यामागून निसटला ते कळलही नाही.
ढगांवर विखुरलेला किरणांची मजा घेत ती तशीच बसून राहिली.
सुर्य गेला आणि त्याची जागा अंधारने घेतली.एव्हाना तिच्या लक्षात आल की तो गायब आहे.
तिने इकडे तिकडे पाहणार तितक्यात एक हात तिच्या डोळ्यांवर आला.
तशी ती दचकली. खूप घाबरली .
तो हळूच तिच्या कानात बोलला "मीच आहे"
"काय चाललाय हे?" तिने त्याच्या हाताच्या विळख्यातून सुटण्याचा प्रयत्न केला.
"जरा शांत राहशील एक गंमत दाखवायची आहे" तो खूप हलू बोलत होता.
त्याचा वाढलेला श्वास तिलाही जाणवत होता.डोळ्यांवरून त्याने हात उचलला.पण तो मगेच उभा होता.बंद डोळे
पूर्णपणे घडण्यास 2-3 सेकंद लागले.
पण पुढे जे पहिले त्याने ती 2 पावल मगेच सराकाली ...
तिला विश्वासच बसेना ...
त्या काळोखात पेटलेल्या त्या असंख्या मेणबत्त्या.
पण त्याना एक वेगळाच आकार दिला गेलेला .."Luv u Savri"
ती जागचीच खिळली.तिने एक कटाक्षा टाकला.
तो तिच्याकडेच बघत होता..
त्या मेणबत्त्यणी लिहिलेला msg त्याच्या डोळ्यांत तरळत होता..
तिच्या डोळ्यांतून एक थेंब निसाटला तशी ती धावत जाऊन त्याच्या गळ्यात पडली.किती वेळ ते दोघ तसे मिठितच होते त्यानाही कळल नाही..
एकमेकांच्या हातात हात आणि विचारांत गुर्फटलेले ते दोघ वार्‍यवर हळणार्‍या त्या मेणबत्त्यांकडे बघत होते.
कुणीच काही बोलल नाही.
कदाचित क्कुणाला काही बोलायची गरजच वाटली नाही..
आता फक्त मेणबत्त्यांच्या वर पसरलेला निळशार आभाळ आणि त्यातल्या चांदण्यांना पाहयाच होत....




पौर्णिमा ....

आणि तरीही तो मला लहानच समजतो ||

त्याच्याही नकळत मला न्याहाळत असतो
नजर वळवून हळूच त्यातलं ओसंडणार प्रेम अडवतो
आणि काही घडलेच नसल्याचा मग आव आणतो
आणि तरीही तो मला लहानच समजतो ||



बोलता बोलता चुकतो मग सावरासावर करतो
शेवटी "तुला नाही ग कळणार" म्हणून विषयही टाळतो
मनात म्हणत राहतेकी आतातरी सांगून टाक सगळ
पण अजूनही तो मला लहानच समजतो ||



मित्रांची सहजच ओळख करून देतो
त्यांनी मला चिडवू नये याची ही दक्षता घेतो
"कशी वाटली " हे खुणेनेच त्यांना विचारतो
आणि तरीही तो मलाच लहान समजतो ||



मुद्दामून भेटायलाbयेतो पण सहजच आलाय अस भासवतो
माझ्याशी सोडून आईशीच गप्पा मारत बसतो
माझ लक्ष नाही पाहून हळूच एखादा कटाक्ष टाकतो
पण अजूनही तो मला लहानच समजतो ||

sms मध्ये अक्ख्या जगभरच्या गोष्टी सांगतो
अधून मधून खोटा रागही आणतो
एक छानसा गोंडस msg केला की खुश होऊन जातो
आणि तरीही हा मला लहान समजतो ||



तुला कुणी आवडत का अस खोडून विचारतो
दुसऱ्या कुणाच नाव ऐकून सैरभैर होतो
त्या खोट्या नावाची माहिती ही काढू बघतो
पण अजूनही तो मलाच लहान समजतो ||



माझी ही तीच अवस्था आहे हे सांगण्यासाठी धडपडते
तुझ्याशी नजरानजर झाली की शब्दही विसरते
आता तरी तू बोलशील अशी मनोमन इच्छा करते
अजूनही का मी तुला लहानच वाटते?



कधी वाटत आपणहून बोलून टाकाव
या मनीचे गुज तुझ्यापर्यंत पोहोचवाव
पण यापुढे काय होणार याची पूर्ण कल्पना आहे
तेंव्हा वाटत कदाचित खरच मी अजूनही लहानच आहे ||

pournima 

20 Seconds..

भर उन्हाळ्याची संध्याकाळ..रूक्ष पण थोडीस थंड वारा वाहत होता…डेक्कन च्या बस stop वर थांबले होते .

एका वर्षापूर्वी माळवाडीच्या बस मधे चढाण्यासाठी धडपड कॅरणारी मी आता कोथरूड कर  झाले त्यामुळेकसली घाई नव्हती..आरामात headphones घालून गाण्यांचा आणि त्यसावे वार्याचीही मजा घेत होते.साधारण 9:20 ची वेळ..

जास्त गर्दी नव्हती ..आणि आसपास काय घडताय याची मला फिकिरही नव्हती..

मान डोलावत JM road sideने बस दिसण्याची वाट बघत होते.

अखेर “दिल को तुमसे प्यार हुआ “ गाण्याच्या तालावर मी बसमध्ये चढले..(कुणाला कळत नसत,आसपासही सगळ शांतच असत पण गाणे ऐकताना life च्या प्रत्येक moment ला  एक background music मिळत .आणि प्रत्येक क्षण मग special  वाटायला लागतो)

खिडकीची सीट न मिळाल्याने खट्टू झाले खरी पण तरी गाण्याने आणि खिडकीतून येणार्‍या अर्धवट झुळुकांनीमन शांत झाल होत…

आता  गाणही बदललं आणि तालही ..

SNDT जवळ पोहोचत अलेलो.. आणि इतका वेळ जिच्याकडे लक्षही गेल नाही अशी एक अनोळखी मुलगीमझयाबाजुला बसून मझयशी काहीतरी बोलायचा प्रयत्न करत होती..

“वारजे फाट्याला जायला कुठे उतराव लागेल?”

एव्हाना मला कळून चुकलेल ती चुक्कीच्या गाडीत बसली आहे.

“इथे SNDT स्टॉपला उतर, तिथून तुला दुसरी बस मिळेल किंवा ऑटो ने गेलिस तर 60-70 लागतील.”

“नक्की इथेच ना का मी कोथरूड stand ला उतरू?”

“नाही ग ही बस कोथरूड डेपो कडे जाणार आहे तुला इथेच उतराव लागेल”

ती घाबरली आहे हे स्पष्ट कळत होत आणि आत्ताच रडली असावी कारण तिचे डोळे लालसर वाटत होते .

“घाबरू नको  पुढच्या स्टॉपला उतर आणि ऑटो/बस  घे”

ती लगबगीने दारापाशी गेली आणि उतरलीच नाही.मला कळलच  नाही का?

मी तिच्याकडे बघत राहीले .उठून जाऊन तिला सांगाव वाटल की मागेच उतरायच होत तुला ..पणमाणसांच्या गरद्यात झेपलच नाही आणि थोडासा आलास पण आला .

तिने एकदा वळून पाहील ..तिच्या डोळ्यांत एक विश्वास होता की ही आपल्याला बरोबर सांगत आहे..

मी तिला उतरायचा इशारा केला आणि उलट्या दिशेने चालत जायाला संगितल..

तिने ते एकल नसाव  …

ती उतरली आणि शेवटच मी तिला ऑटोवाल्याशी बोलताना पाहील.

ती दाराशी उतरण्यासाठी उभी होती तेंव्हा सरलेल्या 20seconds मध्ये माझया डोक्यात असंख्या प्रश्नघोंगावले..

मी हिचा mobile number  घ्यायला पाहिजे होता.. तिला नीट रस्ता सांगितला असता …मीदेखील अशीचघाबरले होते एकदा First year मधे….ती जाईल ना व्यवस्थित?... मी समोर जाऊन तिला नीट सांगायलापाहिजे का?

मी उतरून तिला मदत करू का?.. तिच्याकडे औटोसाठी पैसे असतील? एवढ्या रात्री ती एकटी वरजेला काजातेय?..पुण्यात नवीन असेल का?... माझयामुळे कदाचित ती या स्टॉप ला उतरली आणि तिला काळचनाही वारजे दुसर्याच दिशेला आहे तर??..

मीच बिथरले होते पण तोपर्यंत वेळ निघून गेलेली.

घरी पोहोन्चेपर्यंत माझया डोक्यात तेच विचार सुरू होते..

ती नीट पोहोचली हे कळायचा एक तरी मार्ग असतात तर बर झाल असत

मी तिचा mobile number  खरच घ्यायला पाहिजे होता..

कालांतराने वेळेच्या आणि कांमाच्या भरात मी विसरून गेले तिच्याबद्दल..

दुसऱ्या दिवशी नेहमीसारखीच एक सकाळ उजाडली..

चहाचा कप हातात घेऊन देशाला नाव ठेवयसठी पेपर उचलला..

स्पेशल कोथरूड पुरवणी काढली …

खड्डे ,नवीन रस्ते आणि कुठल्या तर नेत्यांचे वाढदिवस या बातम्यांच्या गर्दीतून माझं लक्ष उडाल तेकोपर्‍यातल्या चौकनी बातमी कडे ..

मथळा होता “ऑटोरिक्षावाल्या कडून तरुणीची निर्घृण हत्या”

कुणीतरी खडकन चपराक मरवी आणि डोळ्यांसमोर अंधारी यावी तसाच काहीस झाल मला.

एका क्षणात काळ रात्रीचा किस्सा झरझर डोळ्यांससमोरून वाहून गेला…

मी सावरले फोटो वगैरे काही दिलाय का या शोधत..

ही तीच मुलगी नसावी अशी मनोमन प्रार्थना करत होते.

नव्हताच तो तिथे.. मे वर्तमान पत्राच्या ऑफीस मधे कॉल केला.

त्याना त्या मुलीबद्दल अधिक माहिती विचारायला ..पण confidentiality  च्या नावाखाली त्यानी मलातसूभरह माहिती पुरवली नाही..

मी अस्वस्थ झाले

मझयाकडे तिचा नंबर नव्हता याचा पश्चात्ताप होत होता ..

तेंव्हा मला आठवले ते तिचे डोळे.. किती भीती होती त्यात…  मदतीसाठी आतुरलेले…

आणि तिचे ते थरथरते शब्द “नक्की इथेच उतरायचं ना?”

मनात विचार आला ,बातमी मधली मुलगी हीच असेल तर त्या 20 seconds मध्ये यापैकी काही मी बदलूशकले असते?

पौर्णिमा ...