फूल....

तिसरी चौथी मधे ज्याने मोतीला (my pet.) लपयला जागा दिली आणि दसर्‍याला गाड्यांच्या हारासाठी माळलागेलेला झेंडूचा मोहर..

कर्वे संस्था .वर संध्याकाळी वेचून वेणीत खोवलेली चाफ्याची माळ.

कर्वे पुतळ्यजवळच्या महादेव मंदिराबहेर बसणार्‍या काकूंकडे मागून घेतलेला मूठभर निशिगंध ...

अक्खी मूठ त्याच्या सुंदर वासने भरून जाई.

यशवंतराव सभागृहला नाटकाच्या वेळी मिळणारा मोगर्याचा हार .

तो मालण्यापेक्षा मनात त्याचा दारावळ साठवण्याची धडपड.

आजोळी अंगणातला बहरूं आलेला परिजतक, त्याला पहाटे गद्गद हलवला ना की ती एवलुशी आणि नाजूकफूल

टप टप खाली पडायची आणि पूर्ण अंगणात पसरलेला त्याचा घमघमाट ..

दिवाळीला रांगोळी सजवण्यासाठी वापरलेल्या शेवंतीचे विविध रंग..

INFY च्या रस्त्यांवरून फिरताना जाता जाता हाताला लगणारी ती  रंगीबेरंगी छोटी नाजूक घाणेरीची  फुले

वेद भवन बाहेर पडलेल्या कुन्दाचा बहर उचलण्याची केलेली धडपड .

आणि माझ्या book मधे आठवणीने जपून ठेवलेला सुकलेल्या गुलाबाची कळी .. लालसर पण सुकून काळवंडलेली

अशी कित्येक फुले आणि अश्या कित्येक आठवणी..

प्रश्न हाच पडतो आठवणी साठतात , त्या सुगंधची भावनाही साठते.

पण श्वासामधे भरलेला तो सुगंध कसा साठवणार?

पौर्णिमा ...

खरच हा पाऊस मला वेड लावणारे ...

एक टप्पोरं थेंब हातावर थरथरला, शहराला काही काळ रेंगाळला आणि
टप्पकन मातीत मिसळून गेला ..
त्याची थरथर मनातच नखशीकांत मला भिजवून गेली ..
त्याचा तो मातीला झालेला पहिला स्पर्श अन माझ्या श्वासांत गुंतून राहिला तो त्याचा दरवळ ..
मान टाकलेल्या फुलाने पुन्हा तरतरीत व्हावे तसाच होतंय काहीस मलाही
आता ओढ लागलीये ती फक्त भिजण्याची ..
तशी मला त्याची आठवण झालीच ..
माझ्यासोबत तेवढ्याच उन्मुक्तेतेने त्यानाही भिजव अस वाटून गेल ..
तसा तो नसताच आला..त्याने दुरूनच मला न्याहाळल असत . .
त्याच्या डोळ्यांतली निरागसता मी पावसातही टिपला असता ..
भिजण्याची मजा कदाचित काही औरच असती .
मनातल्या हुर्हुरीला मग नेमक धडधडणार्या हृदयाने साथ दिली असती ..
मग एक प्रश्न सतावत राहिला असता
नेमका पावसाचा स्पर्श अधिक सुखावणारा का त्याच्या नजरेचा ?
:-) कुणास ठाऊक .. 

खरच हा पाऊस मला वेड लावणारे ...

पौर्णिमा ...

ऋणानुबंध

अंधारात अस्पष्ट दिसणार्या तिच्या पाठमोरया आकृतीकडे पाहताना त्याला वाटल
ही अस कस करू शकते आपल्या सोबत..
इतक्या दिवसांचा सहवास अस एका क्षणात परका कसा करता येऊ शकतो..
ती भावना विरहीत झाली आहे कामीच भावानाधीन होत आहे.
असे ही दिवस होते जेंव्हा तीमाझ्याशी 3-3 वाजेपर्यंतही बोलत बसायची..
सोबत जेवण तर आमचा जणू कायदाच झालेला
तीच हासण खिदळण, पांचटगप्पा ..कधीकधी serious ही व्हायची..
त्या सगळ्यां मधे वेळ कसा जायचा कळ्याचाच नाही.
आपण हे करूया ते करूया हे प्लॅनिंग..
पण बर्याच वेळा अस वाटच तीच बोलण फार पोकळ आहे..
ती कुणात गुंतणार्यातली वाटलीच नाही कधी..
आहे तो moment enjoy कारण एवढाच तिला माहीत.
माल वाटल माझ्या असण्याने तिला फरक पडत असावा ... तोही भ्रमाच...
गेल्या 7-8 दिवसांत हिला झालाय तरी तेच काळात नाही ..ना बोलते मझयशी ना सगळ्यांत असते सतत वेगळ्याच विचारांत.
विचारल तरी ती खर सांगणार नाही याची खात्री आहे मला.
मागे किती तरी वेळा विचारलाय मी तिला "त्या "गोष्टीं बद्दल पण कुठे काय
प्रत्येक वेळेस नवीन थाप मारुन सुटून जायची.
आपण जे बोलतो ते समोर चाखर मानून जातोय आणि आपण कस त्याला मुर्खात काढलया आनंदात जेंव्हा ती असे तेंव्हा तिला कधी जाणवल नसेलकाकीमीइतकाहीबावळटनही
तिच्या आयुष्यात काय चालली हे न समजायला...
पण मग विचार करत बसतो की ही अशी का खोट बोलेल माझ्याशी .
अगदीच आम्ही भावनेने बांधले गेलेलो मित्र वगैरे नाही की जिवलग नाही, आमच्यात एकमेकांवर लादलेली बांधीलकी नाही की मी कुणाला सांगेन याचीही भीती नाही..
मग का तिनेया सगळ्या गोष्टी मला सांगू नये..?
हा विचार मनात तग धरून बसलाय..खूप सार्या Possibilities नित्याचे खूप सारे results पण एक वर ही मी ठामपणे म्हणूना ही शकलो की हेच कारण असाव...
अस वाटत तिला जाऊन गदगद हलवाव आणि विचारवसांगबाईतूहेअसकावागतआहे...सगळअसूनकाहीनसल्याचादिखवाकाकरत आहेस?
मला अंधारात ठेवून तुला काय मिळतंय.
मी ठरवलाय नाही विचारणार तिला यावर कधीकाही , मग त्यामुळे मी कितीही आतून जाळलो तरी चालेल...
आणि यदकदाचीत तिने सगळ संगितलाच तर त्यावर मी काही बोलणार ही नाही...
कारणया जगात attachment क्षुल्लक आहे हे कळून चुकलय मला...
तिचा आकारही विरला अंधारात तश्या तिच्या आठवणीही विरतील ...
मला नही वाटत आमची भेट होईल या पुढे
पण जर ती रस्त्यात भेटली ना कधी तर अगदी कुणाला ओळख द्यायची नसताना ती जशी मान फिरवटे ना ..अगदी तशीच मान फिरवून मीही निघून जाईन...
आणि एक कटाक्ष नक्की टाकेन मागे..
हे बघायला की तिच्या डोळ्यातही तोच फोलपणा मला दिसेल का जो आत्ता माझया डोळ्यांत आहे?

pournima