गोष्टी सापडत नाहीत जागेवर तेंव्हा कसला त्रास होतो , हुरहूर लागते आणि मन सतत गुंतून राहत ती शोधणयात .
कुठे ठेवली होती , आठवायचा प्रयत्न , सगळ्ए घर , अडगळीच्या जागा उचकटून पाहणार आणि शेवटचा पर्याय आईला विचार आठवतंय का म्हणून ..
पण सातासमुद्रापार बसून जेंव्हा खूप वर्षांआधी आपल्या आयुष्यात असणारी गोष्ट अचानक आठवली आणि ती कुठे ठेवली हे आठवला नाही तर ... इथे बसून काय करणार . आठवणींची उलथापालथ होते डोक्यामध्ये .
कसली घालमेल होते ना .
असते एवढीशीच गोष्ट पण मोत्यांसारखी जपलेली , मग ते chocolate च कव्हर असो की अलाहानपणी कुणी दिलेला best friend चा कार्ड . हजारो अशा गोष्टी जमवली आहेत मी .
लहानपणीच्या कपाटात एक तिजोरी आहे , त्याची चावी अजूनही आईकडेच आहे पण मला नाही वाटत आईने कधी त्याकड़े बघितला पण असेल. माझ्या अक्ख्या पोगंडावस्थेतल्या सगळे विचार , सगळ्या आकांक्षा , इच्छा , स्वप्ने , आठवणी साठवून ठेवणारी डायरी आणि त्या सगळ्या क्षणांचे पुरावे असलेली एक पिशवी . पॉलीथीन पिशवी .
त्या २५ पैश्याच्या पिशवीमध्ये माझा सारा अस्तित्व लपलाय असं वाटत .
सायली ने दिलेले friendship बंद , रेणू ने स्वतः बनवलेली दिवाळीचे कार्ड. मी कधीच ना वापरलेली खूप girly पर्स , खूप साऱ्या कविता, मोरपीस , सगळ्या ९ थ मध्ये भरलेली माझी slambook . असंखय छोट्या गोष्टी आहेत.
आज मुद्दामून आठवण झालेली ती temptation च्या चोकोलतें wrapper ची आद्या आणि विक्या ने दिलेली .
विक्या ने लिहिलेला पात्र सुद्धा . आणि ३ puppies चा पोस्टर. आणि त्यात ठरलेला कोण कोणता कुत्रा आहे :-P
एक guitar चा keychain ज्यावर P लिहिलंय आणि एक पितळेची खूप छोटी गदा .,, माहिती खूप विचित्र आहे .. पण काय करणार आठवणी ते आठवांची शेवटी .
आज त्या गोष्टी त्या तिजोरीतच राहून गेल्या असा वाटतंय. खरंच . सगळ्यांच्या लग्नाच्या धावपळीत मी माझ्या लहानपण त्या तिजोरीत ठेवून आलीये आणि ते तिथे तरी असले का असा राहून राहून वाटतंय,
ते हरवला तर नसेल ना याचीही हुरहूर.
आता जाईन नांदेड ला तेंव्हा शोधेन मी सगळं , असं स्वतःलाच समजावलं .. पण खूप उशीर
परिस्थिती बदलणार तसे लोकही , हे सगळं वाटणारा , विचार करणारा माझा फक्त एक अंश आहे , मी तरी त्या डायरी मधल्यासारखी कुठे आहे आता , शब्दांत स्वतःला कैद नाही करता आला मला ..
मला भूतकाळ नकोय , मला फक्त त्या आठवणींत जसा feel आहे तो हवाय . किंवा नकॊही असेल ,
फक्त तात्पुरता माझा मन भरकटलंय कदाचित.
प्रत्येकाच्या आयुष्यात हि वेळ येत असावी .. आयुष्य जेंव्हा भलताच वळण घेता आणि त्या वेळेस
वास्तव मात्र blindspot विरून जात. काळातच नाही काय चाललंय .
खुश तर आहे , पण भूतकाळ रमण सोडवत नाही . शेवटच्या क्षणापर्यंत हातातून सुटणाऱ्या वाळूला करकचून पकडण्याच्या प्रयत्नात हातही काचले जातात पण भान तरीही भरकटलेलाच.
जणू एका वादळात अडकलोय वर्तमानाच्या, वादळ ओसरला ना कि भविष्याचा रस्ता नीट दिसेल कदाचित. आणि त्यावेळसेस भूतकाळाचा अवशेष पुन्हा त्या तिजोरीत तसाच पडून राहील.
आयुष्याचा पुढचा मोठा वळण येईपर्यंत .,
pournima
